JASKINIA W DIABLEJ GÓRZE

Jaskinia o poziomym rozwinięciu ale miejscami korytarze są niskie i ciasne. Ze względu na spękanie stropów i ścian oraz dużej głębokości jaskini wpisałem jak trudna do pokonywania. 

Jaskinia znajduje się w Diablej Górze ok. 0,6 km od Podlesia w kierunku pn-zach., po zachodniej stronie drogi od Olkusza do Trzebini. Jest to niewielkie ale charakterystyczne w tym terenie wzgórze, częściowo porośnięte lasem. W części podszczytowej wzgórza widoczna jest ławica wapienia, w której znajduje się otwór jaskini.

Główny ciąg jaskini stanowi długi, poziomy korytarz o rozwinięciu pn-zach - pd-wsch. Korytarz ten jest przeważnie ciasny, przedzielony niewielkimi progami, a w części końcowej dzieli się na trzy poziomy. W części środkowej odgałęzia się bardzo ciasny korytarz doprowadzający do najniższych partii jaskini, której dno położone jest na głębokości 15 m poniżej otworu. 
Z uzyskanych od Miko Fett informacji wynika, że wspominane obsunięcie gruntu we wstępnej partii jaskinia nie ogranicza nadmiernie dostępności tej jaskini. Jak podaje Miko Fett w odległości ok. 4 m od wejścia do jaskini znajduje się wąski przesmyk o długości ok. 3 metrów za którym znajduje się spora próżnia, którą niniejszy eksplorator nazwał "komorą ulgi". Wg opisu znajduje się w niej małe wgłębienie nazwane przez Fetta "loch". Komora ulgi przechodzi w korytarz o długości ok. 6 metrów kończący się studnią z mostkiem. Podobno na wspomniany wyżej mostek można dostać się bez użycia liny. 
Z mostka skalnego można się zsunąć jeszcze niżej, gdzie znajduje się rozwidlenie jaskini. Korytarz po prawej stronie kończy się ślepym zaułkiem. Korytarz po lewej ciągnie się dalej. Początkowo wygląda on jakby miał się zaraz zawalić. Z sufitu i ścian wystają kamienie niektóre luźno związane ze stropem grożąc obrywem. Mimo tego korytarz ten można pokonać na czworaka a po niedługim czasie jego budowa staje się bardziej solidna i kończy się niewielką komorą. Wg najświeższych danych [z 2006 r.] Miko odkrył dwa niewielkie otwory w lewej ścianie korytarza przed wspomnianą komorą końcową. Można się przez nie przecisnąć do największej komory tej jaskini. Komora ta jest prostokątna a strop znajduje się na wysokości około 3 metrów. Na ścianach występuje uboga szata naciekowa w postaci niewielkich zacieków. Z góry zwisają ogromne głazy.
Między studnią z mostkiem, a korytarzem prowadzącym do końcowej komory jest niewielka studzienka o średnicy około pół metra i głębokości około 1 metra. Na dnie znajduje się strasznie ciasny korytarz który może pokonać jedynie szczupła osoba w pozycji leżącej. Korytarz ten ma może z 10 metrów długości i kończy się wielką szczeliną która nie może być spenetrowana  stanowi zapewne miejsce prowadzące do najniższych partii jaskini. W korytarzu tym występują trzy miejsca w których można się obrócić. Korytarz ten może pokonywać tylko jedna osoba, gdyż miejsca do zawrócenia przy końcowej szczelinie nie wystarczy dla dwóch osób [podziękowanie za informację dla Adama Kubińskiego].

Jaskinia powstała w cienkoławicowym wapieniu triasowym. Liczne pionowe pęknięcia i przesunięcia fragmentów ławic spowodowały, że ściany korytarzy przypominają niedbale wzniesiony mur, grożący w każdej chwili runięciem.

Szata naciekowa występuje jedynie w końcowej części jaskini, w postaci wełnistych nacieków i częściowo stwardniałego mleka wapiennego. Dno zalega rumowisko skalne i biaława glina.

Na uwagę zasługuje fakt, że jest to druga pod względem wielkości jaskinia powstała w wapieniu triasowym.

Jaskinia wzmiankowana była po raz pierwszy w 1912 roku przez P. Przemyskiego. Zinwentaryzowana przez K. Kowalskiego w 1948 r.

Długość:    107 m
Głębokość:  15 m

Zobacz także