JASKINIA RACŁAWICKA

Jaskinia o pionowym rozwinięciu wymagająca do zwiedzania użycia liny. Obecnie w związku ze śmiertelnymi wypadkami zabezpieczona kratą, która bywa zamknięta na kłódkę. Studnia wejściowa ma 20 metrów głębokości, przy czym wolny zjazd stanowi 11 metrów całej drogi. Zwiedzanie tzw. Czeskiego Korytarza wymaga ponadto umiejętności wspinaczkowych. 

Otwór wejściowy zabezpieczony kratą znajduje się w okolicy szczytu wzgórza leżącego na zachód od Racławic. Najlepiej dojść do niego idąc z Racławic w dół doliny Racławki, ale przy ostatnich zabudowaniach tej wsi (dom nr 163) skręcamy na zachód (prawo) w jedną z polnych dróg. Na wzgórzu znajduje się skałka, za którą w lasku jest wspomniany otwór. 

Otwór wejściowy jaskini ma charakter 4-metrowej studni, z której dna opada opada stroma pochylnia kończąca się 11-metrową przewieszona studnią. Z dna pochylni w środkoewj jej części wystaje   spory fragment skały zwanej Koń. Krawędź studni "zjazdowej" zdobią olbrzymie stalagmity, niżej przechodzące w nacieki kaskadowe pokrywające sporą część ściany. Studnia ta jest zaliczana do najobszerniejszych na Jurze, dlatego stała się miejscem treningu początkujących grotołazów, czemu początek dał w 50-tych latach Krakowski Klub Grotołazów.

Pod studnią ciągnie się obszerna komora, w której w południowo-wschodniej części odkryto następną studnię. Ta jest jednak ciasna, ma 8 m głębokości i prowadzi do najniższego poznanego dotychczas miejsca jaskini. W północno-zachodniej części komory wśród zwaliska bloków skalnych znajduje się wyróżniający się zaklinowany potężny głaz pokryty żebrami naciekowymi powstałymi jeszcze przed odpadnięciem bloku od ściany.
W środku sali znajduje się przejście do następnej największej komory. W przejściu w kierunku południowo-wschodnim znajduje się pochylnia ze stropowymi kotłami wirowymi, w których powstały duże stalaktyty. Komora ta powstała na planie zbliżonym do kwadratu, przy czym część wschodnia jest wysoka, a zachodnia niższa i o odmiennym zapadliskowym charakterze. W tej drugiej części duże bloki skalne odpadłe od ścian tworzą na dnie spore zwaliska. 
Z komory głównej na boki odchodzą niewielkie korytarzyki, przy czym na uwagę zasługuje Czeski Korytarz i Sala Stalagmitowa. Dostęp do Czeskiego Korytarza jest trudny, gdyż znajduje się ok. 6 m nad dnem komory w jej północnej części i wymaga umiejętności wspinaczki, ale posiada on bogatą jak na warunki Jury szatę naciekową. Sala Stalagmitowa znajduje się w południowo-wschodnim końcu komory.

Dno jaskini pokrywa rumosz skalny i duże bloki skalne. Miejsca bez rumoszu zalega gliniaste namulisko. 

Pierwsza wzmianka o jaskini pochodzi od S. Czarnkowskiego z 1911 r., a pierwszy szkic jaskini powstał w 1935 (Z. Ciętak). W 1950 W. Szymczakowski odkrył zachodni korytarz w drugiej części komory. W latach 50-tych wykorzystywana przez Krakowski Klub Grotołazów do szkolenia adeptów. Rok 1969 przyniósł odkrycie studzienki w południowo-wschodniej części jaskini oraz pochylni przy przejściu pomiędzy salami (A. Górny, M. Czepiel). W lipcu 1994 miał tu miejsce śmiertelny wypadek, w którym zginął 16-latek z pobliskiej kolonii próbujący samodzielnie zwiedzić tą jaskinię. Po tym wypadku otwór wejściowy zabezpieczono stalową kratą. Ostatnie odkrycia w tej jaskini należą do P. Ostrowskiego i M. Wiśniewskiego (Sala Stalaktytowa w 1995) oraz J. Nowaka, R. Suskiego i R. Marszałka trzymetrowy (korytarzyk w studni wejściowej w 1996).

Długość:   168 m
Głębokość: 26 m

Zobacz także