JASKINIA KOZIARNIA

Znajduje się w Wąwozie Koziarnia w Ojcowskim Parku Narodowym. Zwiedzanie wymaga zyskania zezwolenia Dyrekcji OPN . posiada poziome rozwinięcie zatem zwiedzanie bez trudności.

Jaskinia ta jest cennym stanowiskiem archeologicznym. 

Aby dojść do jaskini z Ojcowa kierujemy się szlakiem żółtym do Dol. Sąspowskiej. Ok. 300 m za leśniczówką skręcić należy na północ dnem wąwozu Koziarnia. Duży otwór jaskini znajduje się we wschodnim zboczu wąwozu w  pierwszej grupie skał. Prowadzi do niego szeroka ścieżka wśród drzew.

Do wewnątrz prowadzi duży, półkoliście sklepiony otwór, szerokości 8 m i 6-metrowej wysokości. W głąb biegnie obszerny korytarz długości 60 m. W jego końcowej części znajduje się krótkie odgałęzienie. Drugie niewielkie odgałęzienie tworzy 9-metrowy kominek w północnej ścianie jaskini, niedaleko otworu.
Dno jaskini, bardzo nierówne, nosi ślady prac wykopaliskowych. Na ścianach zaznacza się pierwotny poziom namuliska w postaci szczątków półek, scementowanych polewą naciekową. Namulisko jaskini zostało rozkopane dla celów eksploatacyjnych już w roku 1877 przez O. Grubego. W rok później F. Römer przeprowadził badania powierzchni namuliska znajdując liczne kości zwierzęce, wyroby kościane i krzemienne (m.in. narzędzia myśliwskie człowieka ze środkowego okresu paleolitu sprzed 80 -50 tys. lat), szczątki ceramiki i monetę rzymską z roku 140 n.e. Kompleksowe badania przeprowadził w jaskini W. Chmielewski w latach 1957-1963.

Jaskinia znana jest od dawna. Pierwsza wzmianka o jaskini pochodzi z roku 1783 kiedy to został sporządzony opis tej jaskini przez miejscowego plebana, na zlecenie Prymasa Polski M.J. Poniatowskiego, prezesa Komisji Edukacji Narodowej. Zamysłem Prymasa było, by opisy parafii były pomocne "dla ułożenia mapy kraju". Opis zaś mówi: "(...) między górami, w skałach samorodnych jest jama osobliwa, podziwienia godna, jakoby piwnica wielka zasklepiona z małem wejściem, długości, szerokości na kilkanaście łokci (...)". Jest prawie pewne iż mowa tu o jaskini Koziarnej, jako że tylko ona w opisywanym terenie ("las zwany Słupianką") spełnia kryterium wielkościowe. Posiadała ona wówczas, przed wybraniem z niej dużej ilości namuliska o wiele mniejszy otwór wejściowy niż współcześnie. 
Przypuszczalnie w XVII lub XVIII wieku użytkowana była jako pomieszczenie gospodarcze niewielkiego gospodarstwa rolnego. Pierwsza wzmianka, A. Grabowskiego, pochodzi z 1866 roku. Na początku XX wieku właściciele pobliskiego pensjonatu urządzili w części przyotworowej salę taneczną. Nazwę jaskini tłumaczy w 1888 roku ksiądz St. Kuczyński ("Stanisław z Warszawy") na łamach "Wędrowca", pisząc o Francuzach, którzy w czasie pobytu w 1812 roku podobno trzymali w niej kozy.

Jaskinia zinwentaryzowana została przez K. Kowalskiego w roku 1947.

Długość:        90 m
Deniwelacja:  11 m

Zobacz także