JASKINIA NA TOMASZÓWKACH DOLNYCH

Jaskinia o pionowym rozwinięciu położona w górnej części Doliny Będkowskiej. Zwiedzanie początkowej części łatwe, dalszych części wymaga doświadczenia (skrajnie trudne zaciski) i odpowiedniego sprzętu (9-metrowa studzienka).

Do jaskini dotrzeć najłatwiej od trasy Kraków-Olkusz. W Jerzmanowicach kierujemy się w boczną drogę do Doliny Będkowskiej kierując się za tablicą informującą o pobliskiej Jaskini Nietoperzowej. Jaskinia znajduje się w drugiej, zalesionej grupie skał położonej na wschodnim zboczu, nisko nad dnem doliny. Otwory jaskini są widoczne z daleka. 

Do wnętrza jaskini prowadzi kilka otworów. Na przedłużeniu największego z nich znajduje się korytarz, który dalej przechodzi w szeroką szczelinę z niepełnym sklepieniem. Od tego korytarza w kierunku południowo-wschodnim biegnie dalsza część korytarza, która po chwili dzieli się na dwa kolejne. Lewy doprowadza do kolejnego otworu mijając po drodze dwie niewielkie odnogi położone 1,2 i 2,5 metra powyżej głównego ciągu. Prawy korytarz prowadzi do niewielkiego rozszerzenia, w którym na wysokości 1,5 metra znajduje się okno. Przez nie prowadzi dalszy ciąg do niewielkiej ale wysokiej salki ze ścianami pokrytymi białym mlekiem wapiennym. Na lewo od niej odchodzi kolejny krótki korytarzyk kończący się tym razem 9-metrowej głębokości studnią. Pokonanie jej nie jest zbyt uciążliwe, ale wymaga użycia odpowiedniego sprzętu. Z dna jaskini prowadzi dalej korytarzyk - zacisk III za którym znajduje się niewielka salka a dalej korytarze-zaciski i kolejne salki. 

Namulisko kamieniste, w głębi gliniaste z dużą ilością drobnych szczątków kostnych zwierząt.

Na dnie jaskini, gdzie znajdowały się jeziorka okresowo wypełnione wodą, spotykane są stalagmity z talerzykowymi naroślami powstałymi w miejscu styku wody z powietrzem. Obecnie wyznaczają dawny poziom wody. Dawniej można tu było znaleźć również pizolity o średnicy dochodzącej do 7 cm. 

Część przyotworowa jaskini została opisana w 1903 przez S. Czarnowskiego. Odkrycia dolnych partii dokonał 12 marca 1967 A. Górny. Jako, że zostawała poznawana stopniowo podobnie była inwentaryzowana. Pierwszy raz część przyotworowa została zinwentaryzowana już w 1946, a ponownie, już w całości w 1970. 

Długość:   115 m
Głębokość: 16 m

Zobacz także