IMBRAMOWICE - klasztor Norbertanek

Kościół św. św. Piotra i Pawła, ufundowany przez komesa Imbrama i jego siostrzeńca, biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża w 1223-26 (lub 1220-25). Spłonął w 1710. Obecną postać nadał mu podczas barokowej odbudowy z wykorzystaniem murów gotyckiej świątyni w 1711 - 21 Kacper Bażanka z inicjatywy Zofii Grotówny. Przebudowywano go jeszcze po pożarach w 1863 i 1875 r. 

Kościół, jego wnętrze i wyposażenie utrzymane jest na ogół w stylu późnobarokowym. Piękna polichromia późnobarokowa z 1723-25 wykonana została przez Wilhelma Włocha i jego córkę. Posiada ona wysoką wartość artystyczną dzięki zastosowaniu charakteru iluzjonistycznego. 

Na uwagę zasługuje fresk nad chórem "Rzeź norbertanek w Witowie" tego samego autora. W 1973 w klasztorze odkryto olejny obraz "Madonna w girlandzie" z pocz. XVII w., pędzla malarza flamandzkiego Jana Breughla Starszego, zwanego Aksamitnym lub Kwiatowym. 

Pomniki biskupów Iwo Odrowąża i Kazimierza Łubieńskiego. Na uwagę zasługują również rzeźby Antoniego Frąckiewicza z Krakowa, ucznia Bartłomieja Fontany, wykonane w l. 1716-32. 

Barokowy, piętrowy budynek klasztorny zbudowany w 1711-21 murowany, w formie czworoboku, rozbudowany w XIX w. Odbudowany w 1963 r. W budynku klasztornym znajduje się też wiele innych cennych obrazów, przeważnie z 1 poł. XVIII w. Polichromię w refektarzu malował Wilhelm Włoch. 

W klasztorze tym znajduje się również unikalny zbiór haftowanych zasłon z pocz. XVII w., romański antyfonarz i graduł z poł. XIII w. z cennymi miniaturami oraz drugi gaduł gotycki z pocz. XV w. z pięknymi inicjałami figuralnymi. 

Klasztor otacza kilka zabytkowych, późnobarokowych zabudowań. Późnobarokowa brama z 1711-21 w murze klasztornym - dzieło K. Bażanka z elementami rokokowymi prowadzi na dziedziniec. Po lewej stronie za bramą stoi domek kapelana (plebana) z 1 połowy XVIII w. kryty dachem łamanym, krytym gontem. Okazały piętrowy spichlerz (z lewej) wzniesiony w 1758 - 69 przebudowany w 1 połowie XIX w. oraz dawna, murowana oficyna dla księży obsługujących kościół klasztorny (na wprost) z 1758 - 69. Spichlerz i oficyna zostały zbudowane z fundacji Teresy Mieroszewskiej. 

Legenda głosi, że klasztor ten rozpoczynano budować, aż trzykrotnie, ale za każdą próbą mury rozsypywały się za przyczyna jakiejś nieznanej siły. Ostatecznie zmieniono miejsce budowy z dotychczasowego skalistego wzgórza nad Dłubnią na obecną lokalizację. 

W 1819 rząd carski dokonał kasaty klasztoru, który od dawna stanowił silny ośrodek polskości. W 1835 klasztor został restytuowany. Do okresu międzywojennego (1918-39) niemal bez przerwy od początku istnienia klasztoru istniała tu żeńska szkoła dla szlachcianek.

Zobacz także