ZAGÓROWA / Imbramowice

Grodzisko w Zagórowej - często przedstawiane w literaturze jako grodzisko w Imbramowicach - stanowi przykład jednego z najsilniej obwarowanych i najbardziej reprezentatywnych grodzisk z VIII -IX lub IX - X wieku związanych z formowaniem się państwa Wiślan. 

Z badań archeologicznych wynika, że grodzisko to spłonęło ok. końca IX w. w niewyjaśnionych okolicznościach a następnie zostało ostatecznie opuszczone. 

Jeszcze w 1820 gazeta "Pszczółka Krakowska" pisała: "...na urwiskach skał nad przepaściami wznoszących się, widać dotąd ogromne, w kształcie twierdzy okopy w czworogram usypane. Wzgórze to nazywa się Łakota. Odwieczne dęby, sosny, świerki, otaczają ją wokoło...". 

W 1911 r. grodzisko zostało "odkryte" przez L. Kozłowskiego, który wówczas przeprowadził na Jurze pierwsze systematyczne poszukiwania zabytków wczesnośredniowiecznych. Dalsze badania grodziska, tym razem sondażowe przeprowadził G. Leńczyk w l. 1947-48. Nie natrafił on na ślady budowli mieszkalnych oraz większych skupisk fragmentów ceramiki przez co można przypuszczać, iż mógł pełnić funkcję refugium, czyli grodu w którym chroniła się okoliczna ludność w okresie najazdu obcych wojsk, a zatem prawdopodobnie nie był na stałe zamieszkiwany przez dłuższy okres czasu. Badanie to pozwoliło jednak rozpoznać wewnętrzną konstrukcję wału.

Był to gród wielodziałowy o kształcie owalnym zajmujący powierzchnię 1,3 ha. Od strony północnej i północno-wschodniej otoczony był potrójnymi wałami o konstrukcji prawdopodobnie zrębowej z drewna, gliny i kamieni. Od strony południowej i zachodniej przylegało natomiast do stromej - w tym miejscu niemal pionowej krawędzi doliny Dłubni - przez co zabezpieczał je tylko pojedynczy wał. Teren grodziska wznosi się ponad dno Doliny Dłubni na 35 metrów. 

Do dziś po potężnym grodzisku na jednej ze skał, na lewym pn. zboczu doliny pomiędzy Imbramowicami i Glanowem na wysokości Zagórowej znajdują się resztki wałów i fos. Wysokość wałów obecnie nie przekracza 1,5 m wysokości a ich szerokość u podstawy mieszczą się w granicach 10-15 metrów. Dawniej wały miały około 3 metrów wysokości i 6-8 m szerokości. Zewnętrzny wał został już niemal całkowicie zniwelowany w wyniku gospodarki rolnej na okolicznych polach.    

Jedna z legend opowiada, że to jest ogród legendarnego Imbrama. 

Wg innego podania ludowego w czasach panowania Kraka pod gród nad Dłubnią miały dotrzeć podjazdy Węgrzynów, którzy podstępem porwali Dziewonę, kochankę wodza grodu - Łakoty. Ów wódz nie bacząc na niebezpieczeństwo śmiało uderzył na wroga, którego pokonał i odzyskał Dziewonę. Po śmierci oboje zostali pochowani w tym grodzie. 

Zobacz także