MIRÓW

Wieś w gminie Niegowa, leżąca w centrum typowego, jurajskiego krajobrazu.

4500 - 1650 lat p.n.e. (neolit) - znaleziska z kultury pucharów lejkowych

1234 - pierwsza wzmianka o wsi Mirava. Wieś należała wtedy do Klemensa.

poł. XIV w. - na wyniosłej skale powstała strażnica obronna - kamieniec  

1370 - Mirów wraz z całą okolicą otrzymał w lenno książę opolski Władysław od swego wuja, króla Ludwika Węgierskiego.

1391 - Władysław Jagiełło odbiera Władysławowi Opolskiemu lenne ziemie i przywraca je Polsce. Prawdopodobnie jesienią tego roku król nadał do rozbudowy istniejącą strażnicę Krystynowi z Koziegłów

1399 - wzmianka o osadzie Mirów, jako większej części własność Krystyna z Koziegłów Seniora. W roku tym wspomniany Krystyn wykupił od Wawrzyńca z Kotowic i jego żony Wichny łan w Mirowie. Krystyn Senior tylko sporadycznie pisał się "z Mirowa", m.in. zapis taki występuje w księdze sądowej w sprawie przynależności Gołuchowic i Lgoty do kompleksu mirowskiego

XV w. - rozbudowa zamku

1405 - burgrabią (naczelnikiem wojskowym grodu) został Sassin (jest to pierwsza pośrednia wzmianka o zamku).

1440 (lub 1441) - zadłużony Krystyn III z Mirowa sprzedał zamek Maciejowi Żiżce (wg niektórych źródeł Maciejowi Ziszce), który to zaczął tytułować się "z Mirowa"

ok. 1442 - niektóre źródła podawały dotychczas, że tutejszy zamek nabył Piotr z Bnina, jednakże jego rola nie jest obecnie nadal w pełni wyjaśniona. Przypuszcza się, że w okresie zamieszania własnościowego, gdy zamek w latach 1440-45 trzykrotnie zmieniał właściciela Piotr z Bnina najechał i złupił zamek.   

1445 - Krystyn III z Mirowa odkupił zamek od Macieja Żiżki a następnie sprzedał za 3000 grzywien swojemu szwagrowi - Hińczy z Rogowa. Zamek był wówczas jednopiętrowy i otoczony murem zewnętrznym, obronnym.

1489 - zamek przejęli Myszkowscy herbu Jastrzębiec z Przeciszowa koło Oświęcimia, którzy wkrótce rozbudowali zamek (podwyższenie o dwie dalsze kondygnacje, wieża mieszkalna o trzech a później o pięciu kondygnacjach.). 

XVI w. - dalsza rozbudowa zamku

1596 - Zygmunt Myszkowski otrzymał od Klemensa VIII tytuł "Margrabia na Mirowie", którego to używał od tego czasu cały ród Myszkowskich, którzy związali się ściśle z zamkiem w Mirowie będącym ich rodową siedzibą.

Od 1600 - Myszkowscy tytułowali się margrabiami na Mirowie de Gonzaga (tytuł ten uzyskał Zygmunt Myszkowski do swego przyjaciela, księcia włoskiego Mantay de Gonzaga /Winc. Gonzagi ks. Mantuańskiego/).

Przełom XVI i XVII w. - zamek podupadł, bo Myszkowscy opuścili go i przenieśli się do wygodniejszej siedziby koło Pińczowa, której też nadali nazwę “Mirów”.

1633 - budowlę wraz z dobrami mirowskimi Myszkowscy sprzedali Janowi Korycińskiemu.

1651 - zamek i dobra mirowskie nabyli Męcińscy (posiadali je do początku XIX w.).

1655 - 57 - zamek zniszczyli Szwedzi, następnie częściowo odbudowany

około 1787 - zamek opuszczony całkowicie.

1 połowa XIX w. - budowa kapliczki

Warto zobaczyć:

We wsi na zachodnim skraju 2-kilometrowego wału skalnego zwanego Mirowskimi Skałami, wznosi się zamek w Mirowie [wg stanu na 2009 r. ruina w trakcie prac przygotowujących do odbudowy - przyp. autora]. Mirowskie Skały to kompleks ostańców tworzących niejednokrotnie formy turni i grani skalnych stanowiących jedno z najbardziej atrakcyjnych miejsc na Jurze do uprawiania wspinaczki skałkowej. Są tu m.in. skały o nazwach: Grzyb, Trzy Siostry, Szafa, Skrzypek, Klawiatura czy też Samotna. Wśród skał ukryte są otwory wejściowe do trzech schronisk skalnych (Schronisko k. wsi Mirów I o długości 20 m, Schronisko k. wsi Mirów IV o długości 4 m i Schronisko Stajnia o długości 24 m),i jednego avenu (Studnia w skałach koło zamku o głębokości 5,6 m). Największa pustka skalna Skał Mirowskich - Jaskinia Sucha ma 75 metrów długości i 21 metrów głębokości. Wał Skał Mirowskich po wschodniej stronie wieńczy odbudowywany zamek w Bobolicach.

Na pn. od wału skalnego w odległości około 1,5 km widoczna jest zalesiona Mirowska Góra (Bukowa Góra) (422 m n.p.m.), w której w 1967 odkryto Jaskinię Szczelinę Piętrową, jeden z najdłuższych, najgłębszych i najtrudniejszych do pokonania kompleksów podziemnych na Jurze. W tym samym roku odkryto również w jej pobliżu drugą sporą Jaskinię Kamiennego Gradu. Wg tradycji góra ta związana była z kultem pogańskim.

Kapliczka z 1 połowy XIX w. Wybudowana na planie prostokąta z zaokrąglonymi narożnikami z lizenami. Wewnątrz kapliczka sklepiona jest kolebkowo o łuku koszowym. Dach dwuspadowy kryty dachówką wieńczy czteroboczna wieżyczka na sygnaturkę, którą jest rzeźba ludowa przedstawiająca Chrystusa Ukrzyżowanego.

Zobacz także