IWANOWICE

Wieś u ujścia Minóżki do Dłubni

1850-1600 p.n.e. - w okresie brązu na Babiej Górze w Dolinie Dłubni istniała duża osada ludności kultury mierzanowickiej, zamieszkana przez około 200 osób. Stwierdzono tu istnienie wałów i fosy, przez co uważa się ją za jedno z pierwszych znanych w Polsce grodzisk. Produkowano w niej szeroki asortyment wyrobów z krzemienia, w tym również na eksport. Na pobliskim cmentarzu grzebano ludzi z podkurczonymi nogami, niekiedy z przedmiotami importowanymi znad Morza Śródziemnego; jedna z czaszek mężczyzny posiada ślady trepanacji czaszki. Ważne dla archeologii odkrycie dokonał J. Machnik w 1974 r. dzięki przebadaniu układu stratygraficznego. Spostrzegł on, że rów i jamy mierzanowickie były wcięte w obiekty podgrupy Chłopice-Veselé. Jedną z jam tej podgrupy udało się datować metodą C14 na lata około 1850 p.n.e. Również na tym stanowisku odkryto fragmenty naczyń grupy Nyirseg (należącej do kręgu kultury Vucedol), wskazujące na kontakty z Węgrami lub Słowacją. W podgrupie iwanowicko-brzezińskiej (grupy mierzanowickiej) wyraźne jest oddziaływanie podłoża kultury badeńskiej (ceramiki promienistej).

1650-650 lat p.n.e. (epoka brązu) - na Babiej Górze istniała osada plemiona kultury trzcinieckiej

II w. p.n.e. - z samego schyłku środkowego podokresu lateńskiego pochodzą okazałe zabytki metalowe z cmentarzyska na Górze Klin. Należą do nich m.in. miecz żelazny, grot włóczni z bogato zdobioną tuleją, pas żelazny, okucia żelazne tarczy, zdobione zapinki żelazne oraz naczynia wykonane przy użyciu koła garncarskiego. Stan zachowania tych zabytków wskazuje, że pochodziły z grobów ciałopalnych. Niefortunny przypadek sprawił, że znalezisko to nie zostało we właściwy sposób udokumentowane mimo, iż zajmowano się nim wielokrotnie. Niestety już dziś nie jesteśmy w stanie zrekonstruować, jak faktycznie rzeczy się miały. Wszystkie więc kategoryczne opinie na temat przynależności ww. zabytków do określonych zespołów mijają się z celem. Bezcelowe są też zdecydowane opinie dotyczące etnicznego pochodzenia pochowanych w nich osobników. Równie trafna może być hipoteza wybitnego archeologa antycznego Kazimierza Majewskiego (1903-1981), członka rzeczywistego PAN, iż wyposażenie to należało do przedstawicieli miejscowej góry społecznej (1947, s. 218), jak doc. dr J. Rosen-Przeworskiej, iż pochowano tu członków elity celtyckiej (np. 1939, passim oraz 1964, passim). Opinię tej ostatniej podziela wielu badaczy. 

XIII w. - wieś należała do rodu Odrowążów, później Pieniążków

XVIII w. - wieś należy do ks. Augusta Czartoryskiego

1745 - budowa drewnianego kościoła św. Trójcy

przełom XVIII i XIX w. - budowa klasycystycznej kapliczki św. Rocha

od XVIII do 2 poł. XIX w. - wieś należy do Walewskich

Warto zobaczyć:

Drewniany kościół św. Trójcy z 1745 r.

Poniżej kościoła stoi pomnik ku czci mieszkańców wsi poległych i pomordowanych podczas II wojny światowej

Na lewym zboczu doliny Dłubni wznosi się klasycystyczna kapliczka św. Rocha z XVIII/XIX w. w kształcie portyku. We wsi jest izba regionalna PTTK ze zbiorami archeologicznymi, historycznymi i etnograficznymi

Dolina Dłubni znajduje się w obrębie Dłubniańskiego Parku Krajobrazowego.

Babia Góra - miejsce lokalizacji osady z epoki brązu

Zobacz także