PIEKARY

Do niedawna uważane za jedno z najstarszych grodzisk na Jurze położone na wysokim skalistym wzniesieniu nad Wisłą. 

Dawniej datowane było na VIII-IX w. kiedy to istniały również grodziska na Wawelu, w Tyńcu, Mnikowie, Czatkowicach, Chełmie i Damicach.

Obecnie sądzi się, że powstało w 1246 r. z inicjatywy Konrada Mazowieckiego. Dość dokładny pogląd na temat grodu dają wyniki badań archeologicznych prowadzonych tu w 1932 r. przez G. Leńczyka.

W wyniku eksploracji stanowisk wyróżniono trzy fazy funkcjonowania fortyfikacji. 

Pierwsza budowla datowana na 1246 r. a przypisywana kampanii zbrojnej Konrada była słabo umocniona. Wówczas dostępu do nieznanego bliżej założenia na skale chronić miały dwa rowy wykopane poniżej wzgórza i dwa rzędy płotów. 

W kolejnej fazie trwającej w 2 poł. XIII w. wykopany został trzeci rów okalający gród z trzech stron na odcinku 240 metrów. Wydobyta w czasie kopania fosy ziemia stała się zarazem budulcem do usypania wału na krawędzi fosy. Wał ten zachowany jest do 3 metrów wysokości. Prawdopodobnie w tym samym czasie na szczycie ostańca powstała również drewniana wieża. Posadowiono ja na fundamencie  z kamieni spojonych gliną na planie kwadratu o bokach długości 12 m. Niestety budowle te zostały wkrótce po wybudowaniu strawione przez pożar.

Trzecia faza funkcjonowania fortyfikacji jest związana z odbudową po pożarze. Datuje się, że miało to miejsce  pod koniec XIII w. i pocz. XIV w. Niestety z niewiadomych przyczyn kolejna przebudowa została zaniechana a gród został ostatecznie opuszczony. Z tego okresu pochodzą odkryte relikty kolistego muru na wapiennej zaprawie. Wg G. Leńczyka konstrukcja ta zlokalizowana na szczycie wzgórza stanowiła podwaliny nowej wieży lub baszty której nie ukończono. 

Niestety oprócz przypuszczeń co do początków założenia obronnego nic więcej nie wiadomo o kolejnych fundatorach czy też zarządcach tejże warowni.

Zobacz także