Suliszowice - strażnica obronna

Poprawiono: sobota, 15 lipiec 2017 Opublikowano: sobota, 15 lipiec 2017


Rys historyczny
 | PlanOpis | Zagospodarowanie | Zdjęcia 

Rys historyczny

Na wysokiej skale (460 m. n.p.m.) pod koniec XIV w. lub na początku XV w. została wybudowana prawdopodobnie przez ówczesnego wójta suliszowickiego strażnica obronna. Podobnie jak inne tego typu obiekty nie posiada ona wystarczającej dokumentacji pozwalającej na precyzyjne ustalenie daty budowy i jej losów. Nieznany jest z imienia również założyciel warowni. Niektóre źródła podają, że jej twórcą był król Kazimierz Wielki a w l. 1370-91 weszła wraz z wsią w skład ziem lennych podległych pod księcia opolskiego Władysława. W 1581 po raz pierwszy była wzmiankowana.

Na przełomie XV i XVI w. opuszczona, a następnie wysadzona w powietrze [teoria wysadzania przestarzałych warowni jest często spotykana w literaturze i równie często jest obalana na podstawie dokładniejszej analizy pozostałości - przyp. autora]. 

Być może, że wszystkie wieże mieszkalno-obronne były zamieszkiwane tylko w wypadku bezpośredniego zagrożenia oraz jako punkt obserwacyjny i miejsce stałej komunikacji optycznej pomiędzy obiektami sąsiednimi. W normalnych warunkach mieszkańcy mogli korzystać z domów drewnianych wznoszonych na dziedzińcach i majdanach gospodarczych znajdujących się na terenie fortyfikacji u podnóża skał. Ostatnio badacze przychylają się coraz częściej do teorii, że strażnica w Suliszowicach wraz z pobliską strażnicą w Przewodziszowicach stanowiły taktyczne miejsca wsparcia dla zamku w Ostrężniku.

W latach 70-tych XX w. w obrębie fortyfikacji zbudowano dom letniskowy. Skała z ruiną i część dawnego majdanu gospodarczego została ogrodzona.

Plan zamku

Opis

Strażnica składała się z części górnej i dolnej. Cała fortyfikacja z fosami i skałą zajmowała obszar 2 tys. m2 (z tego podstawa skały stanowiła 40% całej powierzchni). 

Górna część znajdowała się na wysokiej na 15-20 metrów skale. Wejście do zamku górnego prowadził niegdyś po drabinach i pomostach. Z dawnej wieży mieszkalno-obronnej zachował się tylko wydłużony niespełna 20-to metrowej długości pas muru stykającego się ze skałą. 

Zamek dolny był otoczony wałem ziemnym i fosą ( obecnie ślady fosy ) i rozciągał się u podnóża skały. Granice majdanu gospodarczego określają wyraźnie ślady fos i nasypów, będące podstawą drewniano-ziemnych zapór. Od strony wschodniej wysokość wzniesienia wynosi około 7 metrów, a przypuszczalna zapora drewniana mogła je podwyższać o kilka metrów. Po stronie północnej widoczne są wyraźnie podwójne zabezpieczenia: wał ziemny, stanowiący podstawę zapory oraz fosy. Stronę południową zabezpieczał prawdopodobnie ostrokół na wale ziemnym. Głęboka fosa i nasyp ziemny za nią nie wskazują na istnienie mostu. Według śladów ziemnych, wjazd znajdował się w północno-wschodnim narożu skalnego garbu porośniętego murawą i prowadził w kierunku środkowej części wzniesienia majdanu gospodarczego. 

Legenda mówi, że zamek ten był budowany przez jakiegoś króla, ale nie został dokończony bo zmarła królowa dla której miał być przeznaczony.

Zagospodarowanie

Ostaniec z pozostałościami strażnicy obecnie częściowo znajduje się na ogrodzonym prywatnym terenie stąd dostęp na szczyt ostańca jest utrudniony. Bez problemu i ograniczeń natomiast możliwe jest obejrzenie miejsca po majdanie gospodarczym. Ruinę polecam obejrzeć z podnóża skały bo wdrapanie się na skałę jest dość trudne i niebezpieczne a efekt mizerny [z góry widać niewiele muru, lub raczej kawałka murku - przyp. autora]. 

Zdjęcia